ननरुख : नारायण सुर्वे यांच्या प्रस्तावनेतून..

नन्रूख : लोकवाङ्मयगृह प्रकाशन : 

पहिली आवृत्ती : एप्रिल 1992

‘नन्रूख’ म्हणजे लहानसे झाड. गोव्याच्या बोलीभाषेतील हा एक शब्द. ह्या शीर्षकाने कवीमनाची विनम्रता तर जाणवतेच परंतु स्वत:विषयीची स्पष्टताही आढळते. कोणताही कलावंत अथवा कवी समग्र कल्लोळ स्वत:त मुरवत त्यांना कलेच्या पातळीवर, रचनेच्या स्वरूपात मांडू लागतो किंवा लिहू लागतो तेव्हा तो नम्र भूमिकेने, सड्या वृत्तीने ह्या सर्व उपस्थित क्षणांना सामोरा गेेलेला असतो. असे ‘सामोरा होणे’ ही कोणाही कलावंताची पूर्व अट असते असे मला वाटते.

श्री. पुष्पाग्रज यांच्या पहिला कवितासंग्रहापेक्षा ‘नन्रूख’ अधिक सकस, अधिक मोकळ्यावृृत्तीने झेप घेतलेला व विविधांगांनी जीवनाकडे डोळसवृत्तीने परंतु तरलपणाने, कधी-धूसर स्वरूपात तर कधी अधिक आत्ममग्न होत, तर कधी हळव्या वृत्तीने भारलेल्या अशा भाववृत्तींना चित्रीत करणारा संग्रह आहे. तरुण मनाचे हळवे स्पंदन जसे ह्या कवितेत जाणवते तसेच ते आत्मसंवादी रूपातही अभिव्यक्त होतांना आढळते. आत्मलक्षी आणि बहिर्मुखता यांच्या ताणतणावातही धूसरतेचे आवरण तिला घेऊ लागते की काय असेही वाटते. ह्या सर्व वृत्तींची संवेदनेच्या पातळीवरची घुसळण ही आजच्या एकूण तरूण कवीमनाची वास्तवता आहे. घालमेल आहे. आणि ही ओढाताण असणे हे माझ्या मते तरी एक चांगले लक्षण आहे.

नारायण सुर्वे
‘नन्रूख’च्या प्रस्तावनेतील सुरूवातीचा भाग.